Dag 19 Tversted - Skagen - Raberg Mile (56km)

Het zonnetje schijnt lekker en we zitten om 9.45 uur op de fiets. De stemming is een beetje meer opgelaten dan anders. Straks zijn we aan t einde van onze Jutlandroute. En we hebben de missie, zoals Bob het noemt, zonder grote drama's behaald. (Kevin gestoken door een wesp, ik mijn lens kwijt en bij Bob een spaak geknapt waren de enige minpuntjes).
Rond 11 uur stappen we van de fiets af om een wandeling te maken in Raberg Mile. Vorig jaar ben ik hier ook langs gefietst maar was ik te moe, en was t te warm om ook nog eens een 35 meter hoge duin te beklimmen. Nu voel ik me fitter dan ooit en de beloning is prachtig. Wat een schitterend gebied. Na de wandeling fietsen we verder. Dwars door de duinen en bossen naar Skagen. We zijn er om 13 uur. Maken foto's bij het plaatsnamenbordje en ik kus de Jutlandroute-sticker. Als we richting het strand fietsen is het ineens bewolkt en een stuk frisser. We gaan even naar de supermarkt en de bakker voor lunch en gebak. We hebben de 1000 km gepasseerd. Als we de winkel uitkomen regent t. Klein buitje. We fietsen door naar Grenen. Daar zetten we onze fietsen in de stalling en lopen naar het noordelijkste puntje van Denemarken. We zijn niet de enige...wat een toeristen. Kevin en ik gaan met onze voeten in beide zeeën staan: 1 voet in de Oostzee en 1 voet in de Noordzee. Bob wil zijn schoenen niet uit maar neemt zijn zoveelste selfie. Precies op dat moment komt er een grote golf en ja...natte schoen. Kevin en ik hebben hem heel hard uitgelachen. Een picknick op het strand word ons door de weergoden niet gegund. Harde wind en weer miezeren. We zoeken een beschut plekje. Gelukkig is het al snel weer droog en eten we onze broodjes aan een van de picknicktafels. Daarna kijken we nog even rond in Skagen en maken de nodige foto's. Leuk plaatsje met al die gele huisjes met rode daken. Als we het wel gezien hebben fietsen we terug naar de Klitplantage net buiten Skagen. Er staan daar 2 schuilhutten die er best oke uitzien maar toch voelt het niet goed. Beetje claustrofobisch en deprimerend. Maar inmiddels regent het weer en heb ik er geen zin in om me nat te laten regenen. Maar als het na het eten droog is kwakken we alles weer op de fiets en fietsen we terug naar Raberg Mile waar we ook schuilhutten hadden gezien. Even voor 21 uur komen we daar aan. Deze plek voelt wel goed. Heel mooi zo in de duinen. Er zit een Duits gezin te bbq-en maar deze blijven niet slapen dus de hutten zijn vrij. We richten onze hut in (rollen onze slaapmatten uit en leggen daar de slaapzak op met de pyjama en zetten het lampje er in: de rest blijft in de fietstassen) en beklimmen daarna de uitkijkpost aan de overkant van het fietspad. Zo mooi. De zon gaat onder, aan de ene kant kijk je over naaldbos naar de Oostzee en aan de andere kant over duinen naar de Noordzee. Als je recht vooruit kijkt zie je de lichtjes van Skagen, draai je je om zie je een meertje met allemaal vogels tussen de duinen. Aan alle kanten prachtig. Als we weer bij de hut zijn koelt het snel af. En een kampvuur wil niet zo goed lukken want het hout is te nat. Ik stap uit mijn kleren, in mijn pyjama, dikke sokken en een vest en het is maar net warm genoeg. Mijn neus en voeten blijven de hele nacht ijsklompjes.