Dag 20 Råbjerg Mile - Frederikshaven (44km)

Wakker worden van de zon in je gezicht is niet verkeerd. Je ogen open doen en je dan op zo'n mooie plek bevinden is erg prettig wakker worden. Ik wandel meteen naar de uitkijktoren, ook al ben ik veel te laat voor de zonsopkomst, ik wil toch nog even kijken. Het is nog steeds mooi. Ik kan er niet zolang blijven want ik moet ineens heel erg nodig naar de wc. Snel weer naar beneden en gelukkig staat er zo'n primitieve plee niet ver van de hutten en word me hurken in de bosjes bespaard (ook geen moeite mee hoor, inmiddels hele gespierde benen) De mannen zijn inmiddels ook wakker. Bob zet koffie en ik dek de picknicktafel. Na het ontbijt alles weer op de fiets en we beginnen aan onze allerlaatste etappe. Op naar Frederikshaven. De stemming is een stuk minder uitbundig dan gister. We zijn alle drie wat stilletjes en hebben zo onze eigen gedachten. Als het na 15 km fietsen ook nog eens heel hard begint te regenen en schuilen niet mogelijk is en dat ook nog eens zo'n 20 km duurt is de goede stemming heel erg ver te zoeken. We hebben wel onze regenjassen op tijd aan getrokken maar onze schoenen zijn doorweekt. Vlak voor Frederikshavn is het weer droog. We zoeken het station op zodat we weten waar we zaterdag moeten zijn. Op een bankje in de zon ruilen we de schoenen en sokken om voor onze slippers en eten een appel en wat koekjes. Daarna gaan we op zoek naar een slaapplaats die net even buiten de stad ligt. Na een stukje verkeert fietsen en flink wat gemopper over en weer (Het is niet alleen maar leuk en mooi) vinden we met behulp van onze GPS op de mobieltjes de juiste route en de hutten. Inmiddels regent t weer maar zijn we beland op een bijzondere plek. Het is een soort hoeve waar van alles plaatsvind en word beheerd door de community. Er is een kinderdagverblijf, een postduivenvereniging, een museumpje, een ruimte voor workshops, ruimte om een feest te geven. Er zijn volkstuinen en een prachtig park met een vijver met ganzen en een vogelverblijf met verschillende parkieten. We mogen schuilen en gebruik maken van een ruimte met keuken en wc en een zaal vol oude 'herberg'tafels en banken en zand op de grond. Er staat een hete lucht verwarming en onze schoenen zijn zo weer droog, net zoals mijn slaapzak die ondanks de waterdichte verpakking, toch een beetje nat was geworden. Op het terrein ontmoeten we een man. Een trotse Deen die hier elke dag komt omdat hij hier zijn tuin heeft. Hij laat ons alles zien en verteld heel enthousiast; vol passie neemt hij ons mee naar zijn tuin en we moeten het ene na het andere blaadje proeven, knoflook, salie,, stevia, munt, oostindische kers...van alles. Mijn humeur dat enigzinds verregend was klaart zichtbaar op. Net als het weer, het is weer droog. Voordat de beste man naar zijn huis gaat zegt hij dat ik alles mag pakken uit zijn tuin waar ik zin in heb. Ik vind het erg lief. Bob en Kevin gaan samen boodschappen doen en ik neem een bakje koffie op een bankje voor de keuken. Ik zie een groep imkers samen komen en een vrouw legt me, op haar beste Engels uit, dat ze straks naar t strand gaan om daar honing te draaien. Wat is dit toch een leuke plek en wat zijn die Denen ongelofelijk gastvrij en heel relaxed. Bij mij komt helaas hoofdpijn opzetten en ik heb het even heel moeilijk als het voor de zoveelste keer begint te regenen. Kevin, Bob, paracetamol een warm kampvuur, met liefde gebakken hotdogs (door Kevin), een groenteschotel, en een flauw zonnetje slepen me er door heen. Als het nog maar net donker is kruip ik in mijn slaapzak en val ik al heel snel in en hele diepe slaap